Κοιτω την γρονθια μου.
Χιλιοκομμενη, τσακισμενη, μες στις ουλες, με χτυπηματα και παλια πρηξιματα.
Προς τι ολα αυτα? Μα προς το καλο και κοινο συμφερον. Τα ματια μου εχουν θολωσει, απο την οθονη, τα κρασια, την αυπνοια, το γαμημενο αγχος. Προς τι ολα αυτα? Μα προς το καλο και κοινο συμφερον. Ποιο ειναι αυτο? Ενας θεος ξερει. Εγω απλως ακολουθω τον δρομο μου στη ζωη, χωρις τις ψευτοστιγμες ελευθεριας σας. Κανεις μας δεν ειναι ελευθερος, απλως εγω δεν τρεφω αυταπατες και δεν κλαιγομαι τοσο οσο εσεις. Απλο? Μα και βεβαια, πρεπει να πειτε, σαν καλα προβατα. Τι ακριβως προτεινετε να κανω για αυτο? Να φωναξω? Οχι βεβαια. Να σπασω? Οχι βεβαια. ΤΙ?
Να λιωσω στον μπαφο και να ερχομαι μετα να στο παιζω σαμανος και φιλελευθερος και να υπερασπιζομαι τα καθε λογης πουστακια? Δεν νομιζω.
Γενικα δεν καταλαβαινω που το πατε, στον πουτσο μου κιολας, δεν θα κατσω να σας ακουσω. Δεν ειμαι δημοκρατης οπως εχω χιλιοπει. Πειτε με φασιστα και αναποδο.
ΣΤΑ ΠΑΠΑΡΙΑ ΜΟΥ ΣΑΣ ΓΡΑΦΩ.
Βλεπεις? Αυτο ειναι Ελευθερια. Να μπορω να σε γραφω στο πουτσο μου, ανα πασα στιγμη και ωρα.
Τερμα το μαθημα.
Πισω στις ποντικοτρυπες σας τωρα πουστρακια.
Βαρυναν τα αρχιδια του καθε πιτσιρικα ξαφνικα.
19 χρονων μπαγλαμας, μου σηκωνει εμενα κεφαλι. Το καθε πλουσιοπαιδο. Απο καθε γωνια της Ελλαδας. Στο χωμα θα σας χωσω πρωτου μου ξαναπευθυνετε το λογο πουστρες. Κουνιστες, φουσταναρισμενες, κουραδες. Δεν εφαγα μια δεκαετια εγω τα σκατα στη μουρη για να μιλας εσυ τωρα σε μενα σαν να μιλας σε φιλαρακι σου. Αλλου αυτα βλακα. Εσυ που πριν κατι μηνες ησουν ακομα σχολιαροπαιδο τωρα ξαφνικα ανδρωθηκες και μου κουνας την ουρα σου, λαμογιο, σαν να καταφερες κατι. Πισω στη τρυπα σου και αμιλητος, οπως σου αρμοζει, οπως επρεπε να σε μαθουν οι γονεις σου. Μη μου μιλας σαν να γνωριζομαστε, ειμαστε ξενοι βλακα.
Εκει ψηλα που εισαι τωρα, προσεχε τον κωλο σου. Το καλαμι ειναι και αυτο μακρυ, προσεχε τα σαλια, μη γλιστρισεις και καρφωθεις. Οχι τιποτα αλλο, αλλα ειναι οι φιλοι σου απο κατω και θα αρπαζουν τα ψωλοχυματα στη μουρη. Εμενα μη με ψαχνεις πια κατω. Ειμαι σε αλλα επιπεδα, εχω περασει σε δικια μου διασταση, δεν ανηκω στον κοσμο σου τον καλοφτιαγμενο. Εισαι ακομα μικρος και πολυ λιγος, κουραδομαγκα.
Με θολωνεις βραδυατικα με τις παπαριες σου. Εννοια σου, ειναι λιγος ο καιρος που θα κρατω την υπομονη μου.
Καλο σου βραδυ μικροπουστα, θα σε πετυχω στα λημερια σου την καταλληλη ωρα και θα μιλησουμε αντρικια.
Ωρα καπου γυρω στις 22:45.
Πετρου Ραλλη, λιγο μετα το Κρατικο Νικαιας.
Εγω μεσα στο Focus, να ακουω Mr. Mood και το συναφι κακο συναπαντημα, κινουμαι με...ταχυτητα παραπανω απο την κανονικη.
Στα 200 μετρα διακρινω μια φιγουρα, φοραγε ασπρο φουτερ ή τι στο διαλο ηταν αυτο. Στη μεση του δρομου δεσποζε ακουνητο το σουργελο, το γαμωπαιδο του πουτσου. Στα 100 μετρα αποφασιζω να κοψω διοτι διεκρινα πως δεν ελεγε να κουνηθει απο τη θεση του το κωλοπαιδο. Στα 50-60 μετρα αρχιζει να κατευθυνεται προς τα μενα, ενω κινουμαι με γυρω στα 50-60 χιλιομετρα ανα ωρα, αρχιζω να κοβω παλι. Λεω του πουστη θα κανει στην ακρη. Κορναρω, παιζω τα φωτα.
Τιποτα.
Γαμω τον διαολο βραδυατικα τι μου τυχε λεω τωρα. Κοβω και αλλο, στα 10 μετρα τωρα. Το αμαξι ισα που κινειται. Ειδα το βλεμμα του. Σαλταρισμενο. Καπου γυρω στους 16-17 χειμωνες να χει δει. Συνεχιζει ακαθεκτο το μικρο καθαρματακι να κινειται προς τα μενα, με βλεμμα αχανες, πηγα να κανω ελλιγμο να το αποφυγω, το περιμενα πως θα κανει μαλακια και φρεναρα τελειως. Ξανακοιταω το βλεμμα. Το ιδιο σαλταρισμενο βλεμμα. Σκοτεινιασε το μυαλο μου, ανοιγω το παραθυρο αμολαω κατι χριστοπαναγιες. Ολους τους Αγιους κατεβασα απο εκει πανω. Με κοιταγε σαν χαμενο, γαμω. Κανω αριστερα, αποφευγω το γαμωπαιδο και φευγω. Πηγαινοντας αργα, κοιταω πισω και βλεπω τη κυκλοφορια σταματημενη, πρεπει η αποβλακωμενη πιτσιρικα, να συνεχιζει το χαβα της. Φτανω σπιτι, καθομαι και σκεφτομαι τωρα, ποσο βλακεια μπορει να εχει απορροφησει αυτο τωρα απο το Ιντερνετ, απο την Τηλεοραση, απο το Ραδιο, απο παντου. Σκεφτομαι πως μπορει να θολωσε τοσο, ενα εφηβικο μυαλο. Ενα μυαλο που ακομα δεν εχει μαθει να καταλαβαινει τα γυρω του.
Που κοιτατε ρε γονεις γαμω το μουνι σας γαμω?
