"" Γεννηθηκα, πριν πολλα χρονια, δεν θυμαμαι ποσα. Δεν ειχα ποτε κανενα να μου θυμιζει ποσα ειναι. Ξερω μονο πως εχω μετρησει γυρω στους 14-15 χειμωνες. Σιγουρα ειχε και αλλους πιο πριν απλως τοτε δεν μετραγα...
Ειμαι μονος τωρα που γραφω αυτα τα λογια. Παντα ημουν μονος. Παντα θα ειμαι μονος. Ακομα και αναμεσα σας. Ειναι μολυβι αυτο που κρατω ή στυλο? Να 'ναι πενα ή μηπως μαρκαδορος? Δεν μου εχουν πει τι ειναι, δεν πηγα σχολειο, δεν εμαθα γραμματα. Μονο κιμωλια μου εχουν δειξει πως ειναι αλλα δεν θυμαμαι πια. Δεν χρησιμοποιησα ποτε, δεν ζωγραφισα ποτε, δεν λερωσα τα ρουχα μου με αυτην, ποτε. Δεν ειχα αλλοθι. Δεν ειχα φιλους. Ουτε εχω... Ημουν πολυ μικρος για να παραξενευτω.
Στασου δαιμονα, μη φευγεις εχω πολλα ακομα να πω.
Μεγαλωσα μεσα σε χαρτινα κουτια και αδειους ψιλοπλυμμενους καδους. Τους πλενουν μια φορα τη βδομαδα αυτοι που τους αδειαζουν. Περιμενα να φυγουν και εφτιαξα το προσωρινο σπιτι μου, ριχνωντας το κατω, με τη βοηθεια - τη μοναδικη φορα που μου προσφερθηκε βοηθεια - ενος ακομα που δεν θυμοταν ποτε γεννηθηκε. Αυτος μετραει τοσους χειμωνες, που ασπρισαν τα μαλλια του και εχασε το μετρημα. Μπορει να ειναι και εκατο χρονων!
Εφαγα το καλυτερο φαγητο που εχω φαει, πριν 3 χειμωνες, οταν μια κουκλα, σαν και αυτες στις βιτρινες των παιχνιδαδικων, πεταξε στο καδο διπλα απο το σπιτι μου, 2 σακουλες με φαγητο που δεν θελανε να φανε τα παιδια της... Μαλλον ειναι αρρωστα και εχουν προβλημα με το στομαχι τους απ' οτι καταλαβα. Ειναι κριμα...Ηταν πεντανοστιμο.
Μια μερα που δεν εβρεχε, βγηκα μια μεγαλη βολτα, οπως αυτες που κανουν ολοι οι φυσιολογικοι ανθρωποι. Πηγα μακρυα, εχασα τον δρομο μου και ρωτησα. Μα κανεις δεν ηξερε που ειναι ο μικρος μου καδος.
...
Συγγνωμη για την μικρη παυση, αλλα με επιασε βαθυ πλακωμα στο στερνο απο την αναμνηση και μονο. Βρηκα τον δρομο μου χαρη στα λαμπιονια που λιγοστευαν οσο κοντευα. Μαλλον βγηκα στο κεντρο της πολης και με τυφλωσαν τα φωτα και η απειρη χαρα που εβγαινε απο τα ματια των περαστικων. Σχεδον ηδονη... Γιατι ηταν τοσο χαρουμενοι?
Βρηκα το σπιτι μου, οταν ξημερωσε πια και μπηκα μεσα για να βρω ενα μικρο ζωο να κοιμαται στα χαρτονια και παλια πανια, που ειχα για σεντονι και σκεπασμα... Κοιταξα γυρω μου και μολις τωρα συνειδητοποιησα πως ηρθε ακομα ενας χειμωνας. Επιασε κρυο παλι.
Εψαξα να βρω ενα μικρο κουτακι για να φτιαξω φωλια για το κουταβι, αλλα δεν εβρισκα παρα μεγαλα, απο τηλεορασεις, σαν και αυτες που εχουν οι μεγαλες και καθαρες βιτρινες, των μαγαζιων του κεντρου. Μετα απο πολυ βρηκα ενα μικρο αρκετα και ιδανικο για πρωιμη φωλια. Γυρισα πισω και ο σκυλος ειχε φυγει.......
Σημερα ξυπνησα με πονο στα στηθια, λες και με καιγανε μητε με παγωνανε. Ανεξηγητος πονος. Ο καιρος μανιασμενος, με χτυπουσε πολλες μερες τωρα. Εμενα και τον γειτονα που δεν θυμοταν ποτε γεννηθηκε. Πηγα να του ζητησω ενα χαρτονι - αυτος εχει πολλα, μαζευει απο τα μεγαλα κουτια των τηλεορασεων - και τον ειδα ξαπλωμενο γαληνια εξω απο τη φωλια του. Τον σκουντηξα και τα ασημενια του μαλλια και γενια κινηθηκαν αψυχα. Περιμενα να δω δυο ματια να με κοιτανε με περιεργεια, καθως δεν του μιλουσα συχνα και να ακουσω μια απλη ερωτηση. Το μονο που ειδα ηταν δυο ματια να με κοιτανε χωρις να με κοιτανε και το στομα σε γκριματσα πονου....Τι ακριβως συνεβη ?
Πριν μια ωρα, οταν ασπρο πεπλο ειχε ηδη καλυψει τους δρομους της μεγαλουπολης, βγηκα βολτα χωρις προορισμο....Το χιονι αρχισε να λιωνει και ο δρομος ειχε παγο και γλιστρουσε...Ενας πατερας που αγοραζε δωρα για τα παιδια του, μπηκε στο γυαλιστερο αυτοκινητο του και ξεκινησε...Τον ειδα αλλα με ειδε δευτερος...
Υστερα ξυπνησα εδω, φιλε δαιμονα και αφου ειδα οτι απο πανω μου ειναι ο ουρανος και γυρω μου τα τσιμεντενια κελια που οι ανθρωποι ονομαζουν σπιτια, καταλαβα..........
Ηρθες δαιμονα στην ωρα σου λοιπον. Μπορουμε να φυγουμε τωρα πια. Μπορεις να φυγεις, μπορω να φυγω. Για που, δεν ξερω. Ουτε θελω να μαθω. Μου αρκει που θα κλεισω τα ματια μου και θα ξεκουραστω....
Καληνυχτα..... ""
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου