Η Καταληξη.

Θα το δεις. Θα εχουμε ασχημη καταληξη.
Ειναι απο τις στιγμες που αραζω και κοιτω μπροστα. Δεν βλεπω τιποτα, τυφλωθηκα, ή μαλλον με τυφλωσανε. Με θελουν προιον, σημαδεμενο για μια ζωη. Βολεψακια με θελουν. Και εμενα και εσενα και τον διπλα και τον απεναντι. Ειναι οι στιγμες που αναπολω το παρελθον και βλεπω το απολυτο τιποτα, αλλα μου ηταν ευχαριστο τοτε. Αδρανεια. Η αδρανεια κανει καλο μερικες φορες. Γαμα την εξελιξη.
Οταν συνειδητα βαζεις το Σατανα στο κεφαλι σου η καταληξη ειναι πανω κατω ιδια. Ρε μαλακα τι μας πιανει, ρε γαμω.

Εκει, μπροστα στην πυλη κι αν σταθω
Το ριγος διαπερνα την ραχη
Και οτι, χρονια εσερνα, κρυφο
Με κανει να φοβαμαι να διαβω

Μα σαν περασω και αντικρισω το φως
Νιωθω σαν να νικησα μια μαχη
Ξαφνου μεσα στην ανταρα γινομαι τυφλος
Ζω ακομα; Δεν ξερω δυστυχως

Το ταξιδι μακρυνο, περναει μεσα απο πολεις
Μεσα απο ερημους και πηγαδια βουνισια
Πινω νερο απο λακουβες που βρηκα μολις
Στους κακοτοπους δρομους της πουτανας πολης

Κοιτα φτανω μαλλον, στο προορισμο μου
Νιωθω ληγει η ζωη μου η περισια
Βλεπω πια, ειδα το φως και βρηκα τον σκοπο μου
Σε μια αραδα που φωτισε δειλα το προσωπο μου

Τωρα με πεταξε ο θορυβος και με διωξαν τα τετραστιχα
Μη σωσει ομως ποτε να με γειωσει
Γιατι οταν αγγιζω ουρανο, ο ηλιος με χτυπα καταστηθα
Και προσγειωνομαι στον δρομο που παλια ασπαστηκα

Ειναι γραφτο μου να περνω, μπροστα απ'τις τζαμαριες
Και να βλεπω ποιος πρωτον θα καρφωσει
Κρυφες κουβεντες κρυβονται μεσα σε ιστοριες
Ανθρωπων που στηνουνε μηχανοραφιες

Ειναι η εποχη, σαπια μεχρι το μεδουλι, βρωμικη
Ακομα δεν διακρινω την απεναντι πλευρα
Η ζωη μας σε λιγο θα ξεφυγει απο δρομικη
Και θα βουτηξουμε ολοι μες τα βρωμικα νερα

Καλο ταξιδι μου, λοιπον εκει στον κοσμο τον αλλιωτικο
Παιρνω μαζι μου οσο μπορω, αερα Κερατσινιωτικο
Και ασε τα χρωματα, τονους του γκριζου βλεπω
Ειναι εκει περα φωτεινα, λιγο κατραμι κλεβω.

Δεν αντεχω τοσο φως, που οι βιτρινες εκπεμπουν.
Προιοντα γιναμε που σε λιγο χρονο ληγουν
Ξεφτιλικια μιας ζωης που τριτοι εκπομπευουν
Και οσοι μενουν ανεπαφοι, στο κρασι τον πονο πνιγουν



Μπορει να μη χαμπαριαζεις που το παω και απο που το ξεκινησα, αλλα δεν πειραζει. Προσπερνα το. Δεν εχει τιποτα το ουσιαστικο να τραβηξεις απο δω, ειναι απλως λογια που ηθελα να γραψω. Ειναι δυσκολο να μετατρεπεις τις εικονες στο κεφαλι σου, σε λογια, ειδικα οταν ταλαντευεσαι καπου μεταξυ παρακμης/παρανοιας και πραγματικοτητας. Και οχι δεν παιρνω φαρμακα. Εχω καπως αλλιως στο νου μου καποιες εννοιες...Ξεφυγα ομως και επιστρεφω στο θεμα. Αυτο που ηθελα να τονισω, εν τελη, ειναι οτι δεν εχω την απαιτηση να καταλαβεις τιποτα απο αυτο το ποιημα. Ο Θεος να το κανει. Ουτως ή αλλως 3-4 το πολυ θα το διαβασετε. Και 500000 προβολες προφιλ να εχουμε, παλι 3-4 το διαβαζετε. Αυτοι οι 3-4 που μπορουν να σχολιασουν κατι απο αυτα που γραφουμε εδω χαμω. Οι υπολοιποι ειστε απλως περαστικοι απ 'οτι φαινεται (δυστυχως). Λοιπον... Αμα τυχων καποιος καταλαβει και δει μεσα στις εικονες δικες του σκεψεις, τοτε εγω θα εχω πετυχει τον σκοπο μου. Γιατι πολλες φορες ειναι μια σπιθα (γαμα τον Θεοδωρακη) που βαζει φωτια στον αχυρωνα, παρα μια βρωμερη μολοτοβ απο καποιο τρεμαμενο χερι..... Μωρ, δε γαμιεστε.

Νυχτα.

Ονειρου Αυτοχειρας.